Ακούγεται παράδοξο, αλλά είναι πέρα για πέρα αληθινό. Εν έτει 2020 υπουργεία εξακολουθούν να λειτουργούν στο κέντρο της Αθήνας, μπλοκάροντας την λειτουργία της, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως επειδή οι υπάλληλοι τους δεν θέλουν να μετακινηθούν. Κοινώς, δεν θέλουν να χαλάσουν την ησυχία τους και μαζί να χάσουν την επαφή με το αγαπημένο τους «κέντρο» της πόλης! Και κάπως έτσι, το υπουργείο Εσωτερικών, το υπουργείο Οικονομίας και Ανάπτυξης, μαζί και το υπουργείο Οικονομικών, αλλά και το υπουργείο Εργασίας και άλλα, εξακολουθούν να μένουν σε θέσεις – κλειδιά, γύρω από την πλατεία Συντάγματος, παραλύοντας τη λειτουργία της πρωτεύουσας για έναν κι απλό λόγο: Κάθε φορά που κάποιες κοινωνικές ομάδες θέλουν να διαδηλώσουν το δίκιο τους, «κλείνουν» το κέντρο, σταματώντας σχεδόν κάθε έκφανση ζωής τριγύρω.
Τα τελευταία 30 χρόνια, δεν έχει εκλεγεί κυβέρνηση που να μην έχει υποσχεθεί ότι «θα μετακομίσουν τα υπουργεία από το κέντρο». Κι άλλα τόσα χρόνια, δεν αλλάζει τίποτα. Οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να αλλάξουν τις συνήθειες τους, το μέτρο δεν έχει εξαπλωθεί παντού, οι επικεφαλής των υπουργείων (δηλαδή, οι ίδιοι οι πολιτικοί) δεν καίγονται κι αυτοί να φύγουν και κάπως έτσι η ζωή στο κέντρο μετατρέπεται σε εφιάλτη κάθε φορά που 100 – 200 – 300 αποφασίζουν να κατέβουν στο δρόμο. Πώς θα ήταν η ζωή, αν γίνονταν οι μετακομίσεις; Πάρτε για παράδειγμα την εικόνα της κεντρικής οδού Μητροπόλεως, από τη μέρα που έφυγε από εκεί το υπουργείο Παιδείας. Με μια λέξη, ανάσανε. Και μαζί, πήρε μια ανάσα και το κέντρο. Γιατί τα θυμηθήκαμε όλα τα παραπάνω;
Γιατί μάθαμε ότι στο κτήριο όπου στεγάζονταν παλιότερα το Εφετείο Αθηνών, πέριξ της πλατείας Ομόνοιας, θα μετακομίσει το υπουργείο Τουρισμού. Στο ανακαινισμένο ακίνητο θα μεταφερθούν όλες οι υπηρεσίες του υπουργείου, που σήμερα είναι διάσπαρτες, σε τουλάχιστον δυο κτίρια. Το παράδοξο; Η μετακόμιση γίνεται, αλλά και πάλι στο ευρύτερο κέντρο. Δηλαδή, τι θα γίνει αν τελικά τα υπουργεία φύγουν μερικές εκατοντάδες μέτρα παραπέρα; Θα χαθεί ο κόσμος;