Αν πάρουμε ως δεδομένο ότι κανέναν δεν βολεύει ένα ενδεχόμενο πισωγύρισμα και ένα δεύτερο κύμα κρουσμάτων κορωνοϊού, που θα οδηγούσε σε νέο lockdown, τότε οι αρμόδιοι έχουν μπροστά τους λιγότερους από τρεις μήνες για να διορθώσουν μια σειρά από προβλήματα στη λειτουργία της Θεσσαλονίκης, τα οποία θα «σκάσουν» με κρότο από τον Σεπτέμβριο.
Ο κορωνοϊός μέσα στα όσα δεινά έχει φέρει αποτέλεσε το τέλειο άλλοθι για να καλυφθούν ελλείψεις και καθυστερήσεις, που σε άλλη περίπτωση θα αποτελούσαν σήμερα μείζονα ζητήματα της καθημερινότητάς μας.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αστικές μετακινήσεις. Το τι έγινε μέχρι σήμερα το αντιπαρέρχομαι. Με ενδιαφέρει, όπως ενδιαφέρει και το επιβατικό κοινό, τι θα γίνει από τον Σεπτέμβριο και με δεδομένο ότι η αναδιάρθρωση καθυστερεί, το μετρό καθυστερεί και οι λεωφορειολωρίδες έχουν καταντήσει ανέκδοτο. Επίσης, η ποιότητα των οχημάτων μόνο σύγχρονο στόλο δεν θυμίζει και δεν θα θυμίζει και το επόμενο διάστημα. Και ο ΟΑΣΘ παραμένει κρατικός, δηλαδή στο ίδιο καθεστώς με αυτό που παρέλαβε η σημερινή κυβέρνηση.
Σήμερα οι ανάγκες των μετακινήσεων, είτε λόγω κορωνοϊού είτε λόγω καλοκαιριού είναι περιορισμένες. Στο επόμενο δίμηνο τα λεωφορεία θα επαρκούν και θα εξυπηρετούν σε ένα ανεκτό βαθμό τους επιβάτες. Με την πλήρη λειτουργία της πόλης τον Σεπτέμβριο όμως;
Οι αρμόδιοι θα πρέπει να ετοιμαστούν για το φθινόπωρο. Δεν είναι μακριά. Αν δεν έχουμε περιορισμούς λόγω κορωνοϊού πολύ φοβάμαι πως θα αποκαλυφθεί πόσο γυμνές είναι οι αστικές συγκοινωνίες της πόλης. Τα ΚΤΕΛ στην ύπαιθρο του νομού βοήθησαν σημαντικά όχι μόνο να αποκατασταθεί ένα καλύτερο επίπεδο, με καλά λεωφορεία και πιο συνεπή δρομολόγια στα χωριά, αλλά να εξοικονομηθεί και ένας αριθμός αστικών από τον ΟΑΣΘ, που θα προστεθούν στο στόλο του πολεοδομικού συγκροτήματος.
Αρκεί αυτό; Για να καλύψει τις προσδοκίες των πολιτών από τις αστικές συγκοινωνίες σαφώς και όχι. Ελπίζουμε τουλάχιστον να μην παστώνεται ο κόσμος σαν τις σαρδέλες, να υπάρχουν περισσότερα δρομολόγια ειδικά στις γραμμές με μεγάλη ζήτηση και να επαρκούν τα δρομολόγια για την εξυπηρέτηση του κοινού.
Για να γίνουν όλα αυτά δεν χρειάζονται ευχολόγια, αλλά υλοποίηση ζητούμενων εδώ και δεκαετίες. Αλλιώς κινδυνεύουμε να φτάσουμε στην κωμωδία να κάνουν τρενάκι τα αστικά και να μπλοκάρει όλη η πόλη. Διότι αν δε διορθωθούν οι κυκλοφοριακές συνθήκες στη Θεσσαλονίκη όσα λεωφορεία και να προστεθούν η κατάσταση θα παραμείνει ίδια.
Πρωτίστως πρέπει να λειτουργήσουν επιτέλους οι λεωφορειολωρίδες, που σήμερα δεν λειτουργούν. Με αστυνόμευση, με λειτουργία των καμερών, με πρόστιμα, με εξορθολογισμό των οχημάτων που επιτρέπεται να εισέρχονται στις λωρίδες αποκλειστικής (sic!) κυκλοφορίας αστικών λεωφορείων. Σήμερα είναι ζήτημα αν λειτουργούν μια δυο λεωφορειολωρίδες. Οι υπόλοιπες κατάντησαν άχρηστες.
Δεύτερον πρέπει να γίνει κάτι με τις φορτοεκφορτώσεις. Το ωράριο δεκαετιών πολύ απλά δεν λειτουργεί. Όπως κι αν έχει προσαρμοστεί πάντα παραβιάζεται. Τουλάχιστον ας μην υποκρίνονται οι αρμόδιοι ότι υπάρχει θεσπισμένο ωράριο. Φορτοεκφορτώσεις γίνονται όλη τη μέρα και όπου να 'ναι.
Τρίτον πρέπει να σοβαρευτούμε με τα ταξί. Να δοθεί μια σοβαρή λύση στη στάση και αναμονή τους. Ο κορωνοϊός συρρίκνωσε περαιτέρω τη χρήση των ταξί. Η λύση όμως δεν είναι να καταλαμβάνουν τα ταξί τις λεωφορειολωρίδες όλες τις ώρες της ημέρας, να μην υπάρχουν πιάτσες και να αναγκάζονται διαρκώς τα αστικά λεωφορεία να κάνουν σλάλομ στο οδόστρωμα.
Και στα τρία αυτά ζητήματα η υποχωρητικότητα έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όρια και κάθε καλόπιστος παύει να βλέπει με αθώο τρόπο τα πράγματα.
Τι θα πει η αστυνομία δεν έχει επαρκές προσωπικό για να αστυνομεύσει τις λεωφορειολωρίδες; Τι θα πει δεν υπάρχουν ανταλλακτικά για τις κάμερες και προσωπικό για να τις παρακολουθεί; Αν είναι ας τις καταργήσουν. Τι τις κρατάνε; Μήπως και την πληρώσει κανένας άτυχος;
Τι θα πει τα καταστήματα έχουν πληγεί και δεν μπορούν να έχουν και τη βάσανο της τροφοδοσίας; Με βάση τις δικές τους απαιτήσεις έχουν αλλάξει τόσες φορές τα ωράρια και καμιά φορά δεν υιοθετήθηκε το σωστό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι, αφού κανένα ωράριο δεν τηρήθηκε ποτέ. Ούτε για ένα μήνα. Για τα μάτια του κόσμου...
Και τέλος τι θα πει δεν έχουν πού να πάνε τα ταξί; Από τα προηγούμενα Χριστούγεννα μπορούν να μπαινοβγαίνουν στις λεωφορειολωρίδες όποτε θέλουν. Και τις ώρες αιχμής. Ε και; Τι έγινε; Ωφελήθηκαν; Προσέλκυσαν περισσότερο κόσμο; Όχι. Αλλά με τις συνθήκες που ζούμε η κυκλοφορία τους εντός των λεωφορειολωρίδων δεν είναι πλέον το ζητούμενο. Τουλάχιστον μέχρι να λειτουργήσει το μετρό ας λειτουργούν κι αυτά ως μέσο μαζικής μεταφοράς... Αλλά οι πιάτσες; Καταντά κουραστική η κουβέντα περί κανόνων. Με πιάτσα στη Μητροπόλεως και κατάληψη και της Αγ. Σοφίας και της Τσιμισκή, με πιάτσα στην Αριστοτέλους με Εγνατία και κατάληψη της λεωφορειολωρίδας μέχρι τη συμβολή της Εγνατίας με την Μπακατσέλου δεν μιλάμε πλέον για κανόνες, ούτε για προτεραιότητα στην πλειοψηφία των πολιτών, αλλά για αυθαιρεσία, στραβά μάτια και ανεξέλεγκτη κατάσταση.
Δεν αναφέρομαι σε παρεμβάσεις στους κόμβους, προτεραιότητα στα αστικά και άλλα μέτρα που κατ' επανάληψη έχουν έρθει στο προσκήνιο. Είναι μάταιο. Αλλά επιμένω σε αυτά τα τρία εξόφθαλμα και χρονίζοντα, που μέχρι τον Σεπτέμβριο θα πρέπει να λυθούν, ώστε τουλάχιστον να έχει το λεωφορείο την υποδομή για να εξυπηρετήσει καλύτερα. Μετά τουλάχιστον θα μπορούμε να ρίχνουμε όλο το ανάθεμα στον ΟΑΣΘ, που έτσι κι αλλιώς του σέρνουν οι Θεσσαλονικείς πλείστα όσα...