Για τους κυνικούς η δημοσιογραφία είναι απλά ένα επάγγελμα. Για τους θεωρητικούς είναι λειτούργημα, ενώ για τους ρομαντικούς είναι τέχνη.
Εδώ και δεκαετίες, όσοι βρίσκονται σε αυτόν τον χώρο έχουν συνταχθεί με μία εκ των τριών ομάδων, ενώ κάποιοι έχουν μεταπηδήσει από τη μία άποψη στην άλλη.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το βασικό και αναντικατάστατο εργαλείο της δημοσιογραφίας είναι οι λέξεις. Ο πιστός σύμμαχος του επαγγελματία, του λειτουργού ή του λογοτέχνη.
Όλα αυτά ίσχυαν μέχρι ακριβώς πριν από έναν χρόνο. Μέχρι εκείνο το ήσυχο μεσονύχτι της 28ης Φεβρουαρίου του 2023.
Και τότε το όπλο του δημοσιογράφου, οι λέξεις, έγιναν φτωχές. «Δυστύχημα», «σύγκρουση», «τρένα», «νεκροί», «τραγωδία», «πολλοί νεκροί», «πάμε κι όπου βγει», «το παιδί μου»…
Καμία αλληλουχία γραμμάτων και λέξεων της πλούσιας ελληνικής γλώσσας δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να περιγράψει αυτό που είδαν και έζησαν όλοι οι Έλληνες. Μόνο αριθμοί. Ένας όλεθρος που έσπασε σε 57 τραγωδίες, 57 κύκλοι συγγενών. 57 κύκλοι φίλων. 57…
Ο Νίκος από την Κατερίνη ήταν σε ένα από αυτά τα καταραμένα βαγόνια μαζί με τη σύζυγό του, την Αθηνά. Δευτερόλεπτα πριν ο χρόνος σταματήσει, σηκώθηκε να πάει στην τουαλέτα. Αυτή, ήταν η τελευταία φορά που είδε ζωντανή τη γυναίκα της ζωής του. Μια απλή σκηνή καθημερινότητας ήταν αυτή που του έσωσε μεν τη ζωή αλλά τον άφησε μόνο του να μεγαλώνει τον τρίχρονο σήμερα γιο τους.
Ο Νίκος δεν θέλει και δεν μπορεί να μιλάει για όσα έγιναν. Πρέπει να σταθεί δυνατός για τον γιο του. Είναι πια πατέρας αλλά και μάνα για τον μικρό Χρήστο.
Η φωτογραφία του μικρού να στέκεται στις μύτες των ποδιών του ώστε να μπορέσει να δει τη φωτογραφία της μητέρας του συγκλόνισε όλο το διαδίκτυο.
Τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία από τα χείλη του. Έναν χρόνο δεν μίλησε σε κανέναν, πέραν κάποιων αναρτήσεων σε facebook και Instagram για την Αθηνά του…
«Προσπαθούσα να μη σκεφτώ όλα όσα συνέβησαν, αν και ήταν δύσκολο… Ήθελα πιο πολύ να προστατέψω το παιδί μου, να μη με βλέπει στεναχωρημένο και να τον κάνω να νιώθει σιγουριά δίπλα μου. Όσο κυριαρχούσε ο σωματικός πόνος μπορώ να πω ότι δεν σκεφτόμουν τόσο. Με το που άρχισε να υποχωρεί ο σωματικός πόνος κυριάρχησε ο ψυχολογικός και τότε ήρθαν τα πολύ δύσκολα…».
«Νίκο, τον Χρήστο μας»
Το να μιλάς με τον Νίκο, όπως και με όσους έμειναν πίσω, δεν είναι εύκολο. Σίγουρα μια απώλεια δεν μπαίνει σε ζυγαριά για να είναι πιο βαριά από την άλλη, αλλά όταν μιλάς για τα Τέμπη ένα τεράστιο ΔΕΝ πλανάται στη σκέψη σου. ΔΕΝ αντέχεται, ΔΕΝ χωρά, «ΔΕΝ καταπίνεται», όπως είχε πει πολύ εύστοχα ο συνάδελφος Λάζαρος Θεοδωρακίδης.
Μιλώντας με τον Νίκο προσπαθώ να κατανοήσω τη σκέψη του. Και νιώθω μικρός. «Με το χέρι στην καρδιά, αν ήταν να διαλέξω το ποιος θα φύγει θα προτιμούσα να 'μαι εγώ, γιατί, όπως έχω πει, ένα παιδί μένει ορφανό όταν φεύγει η μητέρα. Και η μητέρα μπορεί να κάνει τα πάντα πολύ καλύτερα έτσι ώστε να μεγαλώσει πιο σωστά το παιδί… Εγώ ξέρω ότι κάνω τα πάντα για τον Χρήστο μας, αλλά αυτή η ανιδιοτελής αγάπη της μάνας δεν συγκρίνεται με τίποτα στον κόσμο».
Όταν του ζητάω να περιγράψει τις τελευταίες στιγμές πριν μαυρίσουν όλα, επιστρατεύω κάθε νοσηρή εικόνα που έχω από εφιάλτες για να συνθέσω την εικόνα στο μυαλό μου και δεν τα καταφέρνω.
«Θυμάμαι πολύ καλά όλες τις στιγμές μας στο τρένο του θανάτου. Πέντε λεπτά νωρίτερα ήμασταν στο κυλικείο, γυρίσαμε και καθίσαμε στις θέσεις μας, δεν πέρασαν πολλά λεπτά και όλα μαύρισαν. Η τελευταία της κουβέντα ήταν “Νίκο τον Χρήστο μας“, λες και ήξερε ότι θα φύγει και γω θα μείνω… Όπως βρέθηκα καρφωμένος πάνω σε μια λαμαρίνα, τσιμπιόμουν για να δω αν αυτό που ζούσα εκείνη τη στιγμή ήταν εφιάλτης ή πραγματικότητα… Άκουγα φωνές που λέγανε "καιγόμαστε" και φωνές που λέγαν "θα γίνει έκρηξη". Μία κοπέλα ήταν περικυκλωμένη από φωτιά, και να μου ζητάει βοήθεια και να μην μπορώ να τη βοηθήσω και να της ζητάω συγγνώμη, να μην έχεις δύναμη να κουνηθείς και να βλέπεις το κλαδί με τη φωτιά να πέφτει πάνω στον ώμο… Ο Θεός με βοήθησε και έκανα 6-7 βήματα και έφυγα από το σημείο όπου πλησίαζε η φωτιά… Όσο περνούσε η ώρα οι φωνές λιγόστευαν και τώρα στο λέω με δάκρυα στα μάτια γιατί κατάλαβα γιατί λιγόστευαν. Όχι επειδή απεγκλωβίστηκαν, αλλά επειδή κάηκαν ζωντανοί πολλές από αυτές τις ψυχούλες, είμαι σίγουρος…».
Οργή
Οι ψυχολόγοι στοιχειοθετούν το πένθος σε πέντε στάδια. Άρνηση, Θυμός, Διαπραγμάτευση, Κατάθλιψη και Αποδοχή.
Στα λόγια του Νίκου δεν μπορείς να διασαφηνίσεις αυτά τα στάδια. Ίσως είναι και ένα μείγμα όλων των παραπάνω. Δεν έχω τη δυνατότητα να προσδιορίσω τι νιώθει ακριβώς. Μπορώ να καταλάβω πολλά όμως όταν ρωτάω αν νιώθει οργή.
«Όταν σου στερούν τη σύζυγο, τη μάνα, το παιδί σου, την αδερφή σου φυσικά και θα υπάρξει οργή και θυμός και πόσο μάλλον όταν οι υπαίτιοι κρύβονται πίσω από την πολιτική τους ασυλία και βλέπεις ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη στην Ελλάδα, στη χώρα που γεννήθηκες και μεγαλώνεις και το παιδί σου -δεν μας φτάνει η θλίψη και η στεναχώρια μας. Κουνάνε σε εμάς το δάχτυλο για το πώς θα πενθήσουμε… Σίγουρα οι πρώτοι που έπρεπε από την πρώτη στιγμή να είναι μέσα είναι ο Καραμανλής, ο Σπίρτζης και όσοι διετέλεσαν υπουργοί Μεταφορών… Δεν είναι μόνο το ανθρώπινο λάθος, είναι και αυτοί που δεν έκαναν τίποτα απολύτως για να αποτρέψουν το ανθρώπινο λάθος. Που για μένα το 2023 θα έπρεπε να υπάρχουν συστήματα ασφαλείας που θα απέτρεπαν το ανθρώπινο λάθος, αλλά είναι γλυκιά η καρέκλα τους , τα λεφτάκια τους -άλλωστε αυτά σταύρωσαν και τον Χριστό…»
«Τους δολοφόνησαν δύο φορές»
Όταν χάνεις άδικα και με ευθύνη άλλου τον άνθρωπό σου, αυτό που περιμένεις είναι η δικαίωση. Για τον Νίκο δικαίωση δεν υπάρχει. Είναι βέβαιος ότι από την πρώτη στιγμή υπάρχει συγκάλυψη, αλλά όπως όλοι οι συγγενείς των θυμάτων θέλει όσο τίποτε άλλο οι υπαίτιοι να πληρώσουν.
«Δεν υπάρχει δικαίωση, το βλέπετε καθημερινά, κυριαρχεί η συγκάλυψη… Και όταν υπάρχει συγκάλυψη πάνω σε ένα έγκλημα είναι λες και δολοφόνησαν δυο φορές τους ανθρώπους μας. Προσπαθούν και κάνουν τα πάντα για να μην κουνηθούν από τις καρέκλες τους. Είναι ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ. Δικαίωση για μένα σημαίνει να ήταν μέσα στη φυλακή όλοι όσοι ευθύνονται, ούτε ένας περισσότερος ούτε ένας λιγότερος. Οι άνθρωποί μας στο χώμα, αλλά αυτοί στη φυλακή -και όχι να συνεχίζουν να είναι έξω λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Και αφού τα έχουν κάνει όλα τόσο σωστά γιατί δεν παραδίδουν την πολιτική τους ασυλία; Δεν έχουμε πάρει απάντηση».
Οι πληγές του πρόσφατου παρελθόντος είναι ανοιχτές για τον Νίκο. Ο ίδιος έμεινε πίσω με τον μικρό του γιο. Το μέλλον σκληρό, αλλά είναι εκεί και τους περιμένει. Ο ίδιος δεν μπορεί να πει πολλά για αυτό.
«Σκέψεις για το μέλλον; Όταν κλείνει το σπίτι σου δεν μπορείς να κάνεις θετικές σκέψεις. Υπάρχει όμως το παιδί που δίνει έστω και αυτές τις χρωματιστές νότες στη μαυρίλα μας. Αν δεν υπήρχε το παιδί ίσως να μην υπήρχα και εγώ. Του στέρησαν την ανιδιοτελή αγάπη της μάνας του και θα κάνω τα πάντα για να μη στερηθεί τίποτα άλλο».
*Τη μοιραία νύχτα ο 31χρονος Νίκος Ζήσης και η 34χρονη Αθηνά Κατσάρα επέστρεφαν στην Κατερίνη από την Αθήνα όπου είχαν μεταβεί για το τριήμερο. Επέβαιναν στον βαγόνι 3 και λίγο πριν τη σύγκρουση ο Νίκος μετέβαινε στην τουαλέτα με αποτέλεσμα τη στιγμή του δυστυχήματος να είναι όρθιος και να σωθεί, σπάζοντας μόνον δύο πλευρά και το ισχίο του. Η σορός της Αθηνάς αναγνωρίστηκε δύο 24ωρα μετά το δυστύχημα.