Είδε κι έπαθε να απαλλαγεί το κέντρο της Θεσσαλονίκης από τις λαμαρίνες που επί χρόνια ήταν στημένες στα εργοτάξια του μετρό και «ξεφύτρωσαν» νέες στην πλατεία Ελευθερίας.
Έτσι, λοιπόν, εκεί που μέχρι τώρα η πόλη θύμιζε Μπαγκόνγκ με τις λαμαρίνες των αυτοκινήτων στο πάρκινγκ να λάμπουν στον ήλιο, ακριβώς μπροστά από τη θάλασσα, τώρα πια η πόλη θυμίζει και πάλι… Θεσσαλονίκη, με έναν κανονικό φράχτη από γυαλιστερές λαμαρίνες να κυκλώνει την πλατεία Ελευθερίας, ώστε οι εργασίες που θα ξεκινήσουν για την ανάπλαση να μη βρίσκονται σε κοινή θέα.
Το κακό για τους υπευθύνους –του δήμου στην προκειμένη περίπτωση, της Αττικό Μετρό στην κατασκευή του μετρό ή και άλλους σε άλλα έργα μέσα στην πόλη- είναι ότι παντού στον πολιτισμένο κόσμο το συγκεκριμένο πρόβλημα έχει λυθεί. Προφανώς και η Θεσσαλονίκη δεν είναι η μοναδική πόλη στην Ευρώπη, όπου γίνονται έργα, κατασκευές και ανακατασκευές.
Παντού τα εργοτάξια προστατεύονται, ώστε να αποκλείεται η πρόσβαση όσων δεν έχουν εργασία κι έτσι να μειώνονται οι πιθανότητες ατυχήματος. Μόνο που στις πολιτισμένες πόλεις, εκεί όπου αντιλαμβάνονται την αξία τους αστικού περιβάλλοντος, οι περιφράξεις δεν είναι απλές λαμαρίνες. Συνήθως στο υλικό που επιλέγεται ως διαχωριστικό υπάρχει ζωγραφισμένη σε χοντρές γραμμές η εικόνα που θα προκύψει από πίσω, όταν το έργο ολοκληρωθεί και οι λαμαρίνες απομακρυνθούν. Κι αν αυτό είναι τόσο δύσκολο ας υπάρχει έστω ένας τακτοποιημένος χρωματικός συνδυασμός.
Ψιλά γράμματα, θα σκεφτεί κανείς. Αρκεί τα έργα να προχωρούν και να ολοκληρώνονται. Μάλλον λάθος προσέγγιση. Διότι σε μια πόλη με τόσες ανάγκες νέων έργων και ανακαινίσεων όπως η Θεσσαλονίκη, υπάρχει κίνδυνος πάντα στο κέντρο να υπάρχει ένα ή περισσότερα σημεία με λαμαρίνες. Κι αυτό σε μια εποχή που (υποτίθεται ότι) η πόλη προσπαθεί να αυξήσει την επισκεψιμότητά της, ώστε να τονώσει δι’ αυτής της οδού την αγορά και την οικονομία της.
Ως γνωστόν στη βιομηχανία της φιλοξενίας, δηλαδή στον τουρισμό, οι λεπτομέρειες έχουν μεγάλη σημασία. Ίσως τη μεγαλύτερη, υπό την έννοια ότι ο επισκέπτης είναι μετά ο καλύτερος διαφημιστής της πόλης. Στο κινητό και το τάμπλετ του αποτυπώνονται οι φωτογραφίες με τις εικόνες. Στο μυαλό και την καρδιά του μπαίνει η σφραγίδα με τις εντυπώσεις.
Πρόκειται για μια ουσιαστική διαδικασία για κάθε προορισμό, ο οποίος επιθυμεί να έχει διάρκεια και σταθερότητα. Οι λεπτομέρειες πιστοποιούν την άνοδο της τουριστικής παιδείας ενός τόπου, που είναι όμορφος, αλλά του λείπει η κεντρική καθοδήγηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανάπλαση της πλατείας Ελευθερίας θα ομορφύνει το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Ούτε ότι το μετρό θα βελτιώσει τη λειτουργικότητα της. Ούτε ακόμη ότι η ανάπλαση του εκθεσιακού κέντρου της ΔΕΘ τα επόμενα χρόνια είναι απαραίτητη για τους ίδιους και για χίλιους άλλους λόγους. Ούτε ακόμη ότι ο δήμος Θεσσαλονίκης τα επόμενα χρόνια οφείλει να σκεφτεί στα σοβαρά την υπογειοποίηση της πλατείας δημαρχείου και την αναμόρφωση της πλατείας της ΧΑΝΘ. Τίποτε, όμως, απ’ όλα αυτά δεν πρέπει να συμβαίνει περίπου σα να μην υπάρχει άλλη ζωή στον τόπο. Όπως οι κυκλοφοριακές ρυθμίσεις είναι απαραίτητες για να μην υπάρξει «έμφραγμα» στους δρόμους, έτσι και η αισθητική προσέγγιση μπορεί να σώσει τους μεν επισκέπτες από μια ασχήμια προσωρινή, τους δε μόνιμους κατοίκους από τον κίνδυνο να θεωρούν ως κανονικότητα ένα ατέλειωτο γιαπί.