Ήταν καλή για τη Θεσσαλονίκη η προηγούμενη εβδομάδα, από την άποψη των επενδύσεων στην κτηματαγορά. Πωλήθηκε το σύνολο της έκτασης των μύλων Αλλατίνη (βέβαια τελικά προέκυψαν δύο νέοι ιδιοκτήτες), οσονούπω ξεκινούν οι κατεδαφίσεις αδιάφορων κτισμάτων μέσα στο Φιξ, ενώ ο ίδιος επενδυτής προχωρά και σε μετατροπή της πρώην Βαλκάν Εξπόρτ σε κέντρο συνδυασμένων μεταφορών. Παράλληλα έχει δρομολογηθεί και η εκποίηση των εγκαταλελειμμένων εγκαταστάσεων της Τέξαπρετ, με τη θέση τους να ενδείκνυται επίσης για συγκρότημα logistics.
Πολλαπλά τα οφέλη:
・ οι επισπεύδουσες τράπεζες θα βελτιώσουν την κεφαλαιακή τους επάρκεια
・οι περιοχές όπου βρίσκονται τα εν λόγω ακίνητα θα ξαναζωντανέψουν, συμπαρασύροντας προς τα πάνω τις γύρω αξίες γης
・ένα πλήθος μαστόρων και μηχανικών θα εργαστούν πάνω στην ανοικοδόμηση τους, χρησιμοποιώντας υλικά εν πολλοίς παραγόμενα στην Ελλάδα
・νέες επιχειρηματικές προσπάθειες θα εγκατασταθούν εκεί, προσφέροντας νέες δουλειές και ενισχύοντας συνολικά την τοπική και εθνική οικονομία.
Οι παραπάνω καλές ειδήσεις έρχονται σε συνέχεια των δημοσιευμένων κινήσεων για θεαματική ανάπλαση των παλαιών κεραμείων Αλλατίνη, των σχεδίων για μετεξέλιξη της έκτασης της ΒΙΑΜΥΛ σε υπερτοπικό συγκρότημα υπηρεσιών πολλαπλών μορφών, και των καινούργιων ξενοδοχείων μετά τη μετατροπή αλλοτινών καπναποθηκών στο ιστορικό κέντρο. Όσο ευχάριστα όμως κι αν ακούγονται όλα αυτά, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αφορούν ακίνητα-φιλέτα, είτε λόγω της προνομιακής θέσης τους στις παρυφές του αστικού ιστου, είτε λόγω της ήδη πλήρους δομημένης επιφάνειας τους μέσα σε ζώνες…υψηλού κινδύνου ανακάλυψης αρχαιοτήτων. Υπό συνθήκες οικονομικής ανάκαμψης, είναι λογικό να βρεθούν ενδιαφερόμενοι για ευκαιρίες στο κέντρο της πόλης, στο παραλιακό μέτωπο, στο Καλοχώρι και στη Σίνδο. Με τις υπόλοιπες όμως περιπτώσεις τι γίνεται;
Ιδιοκτησίες «μπερδεμένες» όπως η ΥΦΑΝΕΤ, η έπαυλη απέναντι από τη Βίλλα Ριτς, κάποια μεγάλα καπνομάγαζα στη δυτική πλευρά, η ΒΦΛ και οι μύλοι Μελισσάρη αποτελούν μνημεία της διαχρονικής ανεπάρκειας χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και ασφαλιστικών ταμείων να αξιοποιήσουν ορθολογικά πολλά από τα ακίνητα στην κατοχή τους. Την ίδια στιγμή, γραφειοκρατικές και νομοθετικές αγκυλώσεις συχνά προκαλούν επιπρόσθετα προβλήματα, όπως για τη μονάδα Φιλίππου, την Αλυσίδα, τη ΦΙΛΚΕΡΑΜ, το Αγνό και παλιότερα για τα δύο Αλλατίνη. Ωστόσο, τέτοια κλειστά εργοστάσια έχουν κατά κανόνα καλύτερες πιθανότητες να επαναχρησιμοποιηθούν επειδή ακριβώς η χωροθέτηση και το μέγεθός τους προσφέρουν περισσότερες δυνατότητες, ο δε έλεγχος τους βρίσκεται σε λίγα χέρια. Αντίθετα, η υφιστάμενη πολυϊδιοκτησία στα βιοτεχνικά και εμπορικά μέγαρα της Φράγκων, της Βαλαωρίτου, της Πτολεμαίων, της Μοναστηρίου, της Γιαννιτσών και της 26ης Οκτωβρίου επιδρά ανασταλτικά σε κάθε απόπειρα προσέλκυσης νέων χρηστών.
Αυτά ακριβώς τα διάσπαρτα μεμονωμένα κτίρια που σχεδόν μέχρι χθες στέγαζαν ακμαίες βιοτεχνίες ειδών ένδυσης, αποθήκες ψιλικών, μικρές εισαγωγικές επιχειρήσεις, ραφεία, επιπλοποιεία, τυπογραφεία, εργαστήρια αργυροχρυσοχοΐας και γραφεία αντιπροσωπειών αποτελούν μια μείζονα πρόκληση για τη Θεσσαλονίκη, όπως φυσικά και για την Αθήνα και τον Πειραιά. Η ερήμωση τους υποβαθμίζει και απαξιώνει τον αστικό ιστό που τα περιβάλλει, η δε χρηματική αξία τους συνεχώς υποτιμάται και λόγω της μηδενικής συντήρησης τους, κατάσταση εις βάρος κυρίως των μικρότερων συνιδιοκτητών. Εκτός από την τροχοπέδη που αποτελεί ο τιμωρητικός χαρακτήρας του ελληνικού πτωχευτικού δικαίου, το καθεστώς των χρήσεων γης και ο συνεπαγόμενος τους συντελεστής δόμησης συμβάλλουν στη διαιώνιση του προβλήματος. Τουλάχιστον σημειακά, αυτού του είδους τα αντικίνητρα θα πρέπει να καταργηθούν και στη θέση τους να δοθούν κίνητρα για φρέσκες καινοτόμες και εξωστρεφείς δραστηριότητες, ώστε και οι μεγαλύτερες πόλεις να ξανανιώσουν, και νέες θέσεις εργασίας να δημιουργηθούν εκεί που σήμερα βασιλεύει η μιζέρια.
*Ο Φάνης Ουγγρίνης είναι στέλεχος επιχειρήσεων, αντιπρόεδρος του Οργανισμού Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης