Οι άνθρωποι κάνουν λάθη και η αναγνώρισή τους αποτελεί δείγμα ωριμότητας. Και φυσικά τα λάθη, όταν αναγνωρίζονται, πρέπει να διορθώνονται, όπου κάτι τέτοιο είναι εφικτό. Έτσι μόνο κλείνει ο κύκλος και πάμε παρακάτω… Και μετά από αυτή τη γενικώς αποδεκτή τοποθέτηση ας έρθουμε στα συγκεκριμένα. Η μεγάλη εικόνα λέει ότι εδώ και δεκαετίες οι Θεσσαλονικείς θεωρούν ως το σημαντικότερο πρόβλημα της πόλης το κυκλοφοριακό.
Μικροί και λίγοι δρόμοι, πολλά αυτοκίνητα, περιορισμένες θέσεις πάρκινγκ και κακή νοοτροπία δημιουργούν ένα σκηνικό, που σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρίζεται εφιαλτικό. Διότι μπορεί τα τελευταία δύο χρόνια της πανδημίας, κατά τα οποία η κίνηση ήταν περιορισμένη, η κυκλοφορία στη Θεσσαλονίκη να πήρε μια ανάσα, αλλά μέχρι το 2019 η κατάσταση στους δρόμους –ειδικά του κέντρου- σε πολλές περιπτώσεις ήταν δραματική. Κάτι που με μαθηματική ακρίβεια θα συμβεί και στο μέλλον, όσο η οικονομία ανατάσσεται και αναπτύσσεται.
Το συγκεκριμένο πρόβλημα είχαν αναγνωρίσει λίγο πολύ όλες οι δημοτικές διοικήσεις τα τελευταία 40 χρόνια, χωρίς να κάνουν σχεδόν τίποτα, επειδή οι παρεμβάσεις είχαν πολιτικό κόστος. Εδώ με τα χίλια ζόρια προχώρησαν κάποιες πεζοδρομήσεις σε μια περιοχή που αν είχε τον παραμικρό σεβασμό για τον εαυτό της όφειλε να έχει αποκλείσει την πρόσβαση των ιδιωτικής χρήσεως αυτοκινήτων. Ο εμπορικός κόσμος και οι κάθε είδους επαγγελματίες της Θεσσαλονίκης πίστευαν ανέκαθεν -και εξακολουθούν αβάσιμα να πιστεύουν- ότι η κίνηση των μαγαζιών και των γραφείων τους θα είναι μεγαλύτερη αν τα ΙΧ αυτοκίνητα κινούνται και σταθμεύουν ανεξέλεγκτα, συχνά σε διπλή ή τριπλή σειρά. Για παράδειγμα το τυροπιτάδικο της γωνίας πιστεύει ότι είναι ζήτημα ζωής και θανάτου να μπορεί κάποιο αυτοκίνητο να παρκάρει ακριβώς απ’ έξω –σε διπλή ή τριπλή σειρά, αδιάφορο- για να προμηθευτεί ο οδηγός τον καφέ και τα μπουρεκάκια του. Ωσαύτως ο γιατρός του κέντρου εκτιμά ως κεφαλαιώδες το να μπορεί κάποιος να έρθει μέχρι την πολυκατοικία του ιατρείου με αυτοκίνητο για να μεταφέρει κάποιον συγγενή του που έχει ανάγκη ή είναι προχωρημένης ηλικίας και έχει κινητικά προβλήματα. Επίσης, ο έμπορος που θεωρεί ότι η τροφοδοσία των καταστημάτων είναι κάτι τόσο ιερό, που πρέπει να προηγείται των πάντων και να επιβάλλεται των πάντων. Ούτε ο ένας επαγγελματίας, ούτε ο άλλος επιστήμονας, ούτε ο τρίτος έμπορος –προφανώς όχι όλοι όσοι ανήκουν σε αυτές τις δύο κατηγορίες, αλλά πάντως αρκετοί- δεν μπορούν να σκεφτούν ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις, ώστε και η δική τους δουλειά να γίνεται και να μην την πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι. Ούτε οι επιβάτες της αστικής συγκοινωνίας, που συχνά χάνουν χρόνο από τις μανούβρες που πρέπει να κάνει ένα λεωφορείο για να ξεπεράσει κάποιο εμπόδιο που βρίσκεται στον δρόμο του. Ούτε οι υπόλοιποι γιωταχήδες που κι αυτοί μπλοκάρονται, κορνάρουν, εκνευρίζονται και κινδυνεύουν να πάθουν ατύχημα.
Σε αυτό το σκηνικό, που συχνά το χαρακτηρίζουμε καθ’ υπερβολήν (;) τριτοκοσμικό, η προηγούμενη δημοτική αρχή του Γιάννη Μπουτάρη σκέφτηκε και εφάρμοσε μία λύση αισθητικά συζητήσιμη, η οποία, όμως, είχε θετικά πρακτικά αποτελέσματα. Εντόπισε τους «ύποπτους» δρόμους, εκείνους στους οποίους το διπλοτριπλοπαρκάρισμα και το συνακόλουθο μποτιλιάρισμα είναι κανόνας, και τοποθέτησε εκεί που βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή πλαστικά κολονάκια, ώστε να ακυρώσει πρακτικά τη δυνατότητα παρκαρίσματος σε διπλή σειρά και επομένως να υπάρχει συνεχής ροή της κυκλοφορίας. Διότι -κακά τα ψέματα- όσοι σταματούν σε διπλή ζώνη για λίγα λεπτά έχουν τη δικαιολογία ότι απλώς εμποδίζουν λίγο την κυκλοφορία, που έστω και με ζιγκ ζαγκ συνεχίζεται. Κανείς δεν θέλει –εδώ που τα λέμε δεν τον παίρνει κιόλας- να κλείσει τελείως έναν δρόμο χωρίς σοβαρές συνέπειες. Κάπως έτσι η Έρμου, η Μητροπόλεως, η Λεωφόρος Στρατού, η Μπότσαρη και ορισμένοι άλλοι πολύπαθοι δρόμοι αποδόθηκαν εκ νέου σε μια κάποια κανονική κυκλοφορία.
Διαβάστε: Θεσσαλονίκη - Πασαλάκια στην Καυταντζόγλου όπου οι δύο λωρίδες γίνονταν... μία (vid)
Λίγους μήνες μετά έγιναν οι αυτοδιοικητικές εκλογές, τη θέση του Μπουτάρη ανέλαβε ο Κωνσταντίνος Ζέρβας και η λογική άλλαξε. Οι γκρίνιες των επαγγελματιών βρήκαν ανοιχτά αφτιά, η τροχαία «ένιψε τας χείρας της» ψελλίζοντας κάτι ακατάληπτα και ξαφνικά πριν από ενάμισι – δύο χρόνια τα κολωνάκια σε ορισμένα καθοριστικά σημεία άρχισαν να… κουρεύονται. Κάπως έτσι η Μητροπόλεως παραμένει αδιάβατη, η Ερμού απέραντο πάρκινγκ φορτηγών και η Λεωφόρος Στρατού drive – in καφέ. Όσο για τους επιβάτες των λεωφορείων του ΟΑΣΘ επέστρεψαν στα καθυστερημένα και ταλαίπωρα δρομολόγιά τους. Για το θέμα έγραψε και ξαναέγραψε η Voria.gr, ξεφώνισαν άλλοι δυο – τρεις από ραδιοφώνου και το ζήτημα ξεχάστηκε. Άλλωστε, όπως είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις, το πρόβλημα είναι να μη συνηθίσουμε το τέρας, διότι τότε σημαίνει ότι του μοιάζουμε. Και οι Θεσσαλονικείς είναι τόσο εξοικειωμένοι με το κυκλοφοριακό πρόβλημα όσο ένας ηττημένος άνθρωπος με τη μοίρα του.
Εξίσου ξαφνικά τις τελευταίες ημέρες ο δήμος Θεσσαλονίκης άλλαξε γραμμή. Τα κολονάκια άρχισαν να επιστρέφουν στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, στο ίδιο πορτοκαλί και άσπρο χρώμα, και όσοι διαμαρτυρήθηκαν για το ξήλωμά τους έχουν δικαίωμα να αισθάνονται δικαιωμένοι. Ξεκινώντας από την οδό Καυταντζόγλου, στο πλάι της ΕΡΤ–3, ο δήμος τοποθέτησε κολονάκια, αναπτύσσοντας τα ίδια επιχειρήματα –για να μην υπάρχει διπλοπαρκάρισμα, που δημιουργεί κυκλοφοριακό έμφραγμα. Επειδή όσοι ζουν στη Θεσσαλονίκη γνωρίζουν πολύ καλά ότι αν η Καυτατζόγλου έχει διαπιστωμένο πρόβλημα κυκλοφοριακής συμφόρησης λόγω του διπλοπαρκαρίσματος, κατά μείζονα λόγο έχουν πρόβλημα –στην πράξη πολύ μεγαλύτερο- η Ερμού, η Μητροπόλεως και η Λεωφόρος Στρατού. Είναι, λοιπόν, λογικό να περιμένουμε να επανατοποθετηθούν κολονάκια και σε αυτά τα σημεία. Και όπου αλλού χρειάζεται φυσικά, διότι χρειάζεται. Ο κ. Ζέρβας και οι συνεργάτες του αναγνώρισαν στην πράξη ένα λάθος τους. Ας προχωρήσουν στην αποκατάστασή του. Επ’ αγαθώ και προς όφελος των πολλών που μετακινούμενοι ταλαιπωρούνται, ακόμη κι αν το έχουν συνηθίσει.